«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Արամ Դանիել յանն էքսպրեսիոնիստ նկարիչ է, Հայաստանի, Ռուսաստանի, Էստոնիայի և միջազգային նկարիչների միությունների անդամ:
Նրա աշխատանքները մշտապես ցուցադրվում են Հայաստանի, Ռուսաստանի, Եվրոպայի և ԱՄՆ-ի ցուցահանդեսներում: 2015 թվականին նկարիչը դարձել է «Mondial Art Academia»-ի պատվավոր անդամ, 2017 թվականին պարգևատրվել է ՀՀ սփյուռքի նախարարության «Արշիլ Գորկի» մեդալով:
Այս ցանկն, իհարկե, շարունակելի է: Նրա արվեստանոցի պատը զարդարում են տարբեր ժամանակներում ստացած պատվոգրերն ու շնորհակալագրերը: Նկարչի համար, իհարկե, ամենակարևոր ձեռքբերումներից է «Դանիելյան» արվեստի կենտրոնը, որի բացումը կայացել է 5 տարի առաջ:
«Փաստի» հետ զրույցում նկարիչն ասում է՝ հինգ տարի առաջ սեպտեմբերին իր նորաստեղծ արվեստանոցում սկսեց դասավանդել առաջին երկու աշակերտներին: «Դա ստուդիայի ստեղծման հիմքն էր: Այն սկսեց զարգանալ:
Այս տարի ընդլայնվել ենք, տարածքը և պայմանները՝ բարելավել: Ստուդիայի ընդլայնումը նպաստեց, որ մեր աշխատակիցների թիվն էլ ավելանա:
Նոր աշխատատեղեր ստեղծվեցին, և հնարավորություն ընձեռվեց երիտասարդ, տաղանդավոր նկարիչներին աշխատել, փորձ ձեռք բերել»,-ասում է Դանիելյանը:
Երեխաներին պետք չէ պարապ թողնել
Իմ կարծիքով, հայ երեխայի արյան մեջ արվեստի պարունակությունն ավելի շատ է, քան այլ ազգերի երեխաների մեջ:
Շփվել եմ տարբեր ազգերի երեխաների հետ՝ նաև մասնագիտական փորձից ելնելով:
Կարող եմ ասել, որ հայ մանուկների հետ ուղղակի պետք է աշխատել, նրանց ժամանակ տրամադրել:
Չէ՞ որ երեխաները նկարչության չեն հաճախում միայն նկարիչ դառնալու համար: Իհարկե, շատերը կդառնան նկարիչներ, դիզայներներ, բայց գեղագիտական ճաշակը շատ մեծ նշանակություն ունի մարդու կյանքում:
Մարտահրավերները գնալով շատանում են, բարդանում, և եթե անգամ երեխան համալսարան ընդունվելուց ընտրի, օրինակ, ֆինանսական կամ այլ ոլորտ, միևնույն է՝ որ ոլորտում էլ աշխատի, անհրաժեշտ է, որ ունենա էսթետիկ, գեղագիտական ճաշակ, տեղյակ լինի ֆիլմաշխարհից, ծանոթ լինի երաժշտության տարբեր ճյուղերին:
Պարտադիր չէ, որ նա դրանով զբաղվի, բայց կյանքն ավելի է գեղեցկանում ու հագենում, երբ բարձրակարգ արվեստի հետ ես առնչվում:
Ծնողների մեծ մասը դա հասկանում է: Ստուդիա հաճախող երեխաների առօրյան ուսումնասիրելով՝ տեսնում ենք, որ մեր գրեթե բոլոր սաները, բացի մեր խմբակից, հաճախում են նաև այլ խմբակներ:
Կարծիք կա, որ երեխաներին պետք չէ ծանրաբեռնել: Իսկ ես կարծում եմ, որ երեխաներին պետք չէ պարապ թողնել:
Երեխան պետք է ունենա դասերի, խաղի և ինքնակրթության համար նախատեսված ժամանակ:
Ուսուցիչներին և աշակերտներին ներկայացվող պահանջները խիստ են
Ամենամեծ պահանջները, որպես ստուդիայի հիմնադիր-ղեկավար, ես եմ ներկայացնում, որովհետև ինձ համար կարևոր է մի քանի բան:
Առաջին՝ աշխատանքի արդյունավետ կազմակերպում: Երեխաներն ուղղակի չեն նստում ու նկարում, պատրաստել ենք մի ամբողջ ծրագիր, որով շարժվում ենք առաջ:
Այն հղկվել է տարիների ընթացքում և շարունակում է զարգանալ: Երկրորդ պահանջը վերաբերում է ուսուցիչ-աշակերտ կրթական հարաբերություններին, երրորդը՝ մենեջերական խմբի ու ծնողների միջև կապին ու նրանց շփման որակին:
Այս ամենի հետ մեկտեղ, ինձ համար ամենակարևորը պարտաճանաչ ու ազնիվ լինելն է: Ինձ հաճելի է տեսնել, որ աշխատակիցները իրենք իրենց նկատմամբ են խստապահանջ: Խստապահանջ ենք նաև աշակերտների ու ծնողների նկատմամբ, որ հաճախակի բացակայություններ չլինեն, արձակուրդային ընթացքը երկար չլինի:
Ցուցահանդեսների կազմակերպման ժամանակ պահանջում ենք, որ ժամանակին ներկայացնեն աշխատանքները: Ի վերջո, կարգապահությունը նախաձեռնածդ գործի հաջողության առաջին գրավականն է:
Ստուդիան ունի մեծահասակների խումբ
2014 թվականին մեր առաջին աշակերտները եղել են մեծահասակներ: Այն ժամանակ ամաչում էին նկարահանվել, ասել հարազատներին, որ նկարչության դասերի են հաճախում, թաքուն էին գալիս դասերին, բայց հիմա հակառակն է:
Իրենց աշխատանքները տարածում են համացանցում, նշում, թե որ ստուդիա են հաճախում, այսինքն՝ տարիների ընթացքում կարծրատիպերը վերացան, և նկարչության դասերին հաճախելը դարձավ հպարտանալու առիթ:
Մեր ստուդիայի տարիքով ամենամեծ սանը 67 տարեկան է:
Բայց դասերի ժամանակ բոլորը դառնում են նույն տարիքի, կտրվում են արտաքին աշխարհից, մտնում մեկ այլ՝ նկարչության աշխարհ, որտեղ չկա մրցակցություն, չարություն, մարդիկ զբաղվում են մի գործով, որը բոլորին խաղաղություն է պարգևում:
Պատրաստվում ենք մասնակցել միջազգային ցուցահանդեսների
Ամեն տարվա վերջում՝ մեկ-երկու օր, լինում են հաշվետու ցուցահանդեսներ: Ցուցահանդեսին ներկայացնում ենք մեր բոլոր սաների 1-2-ական աշխատանք: Հաջորդ տարվանից պատրաստվում ենք մասնակցել նաև միջազգային ցուցահանդեսների, մտադիր ենք մեր մեծահասակների խմբերի տարեկան հաշվետու ցուցահանդեսները կազմակերպել ոչ թե Երևանում, այլ Հայաստանից դուրս՝ Փարիզում և Բրյուսելում:
Պետք չէ հիվանդագին ընդունել կոլեգայի հաջողությունները
Ստուդիաները գնալով շատանում են, նշանակում է, որ պահանջարկ կա: Որքան շատ լինեն մշակութային կենտրոնները, այնքան ավելի լավ: Կստացվի, որ մեր երկրի երեխաների մեծ մասը մշակութային կրթություն կստանա: Մեկս մյուսին չենք էլ խանգարի: Ցանկացած նոր բացվող ստուդիայի «Դանիել յան» արվեստի կենտրոնը պաշտոնապես ասում է՝ պատրաստ ենք օգնել շատ հարցերում:
Մենք գործընկերներ ենք: Երեխաներ են գալիս մեզ մոտ ընդունվելու, օրինակ՝ գրաֆիկը կամ այլ հարցեր չենք հարմարեցնում, ուղղորդում ենք մեկ այլ ստուդիա:
Պետք չէ հիվանդագին ընդունել կոլեգայի հաջողությունները, հակառակը՝ կարող եմ կիսվել իմ հաջողություններով, քանի որ ո՛չ դրանք կարող են ձեռքիցս վերցնել, ո՛չ էլ մեր աշակերտներին համոզել, որ, օրինակ՝ մեր ստուդիան վատն է:
Իհարկե, պատերի տակ խոսողներ միշտ էլ կլինեն: Ի վերջո, չեն խոսում այն մարդու մասին, ով ոչինչ չի անում:
Եթե մեր օգնության կարիքը լինի, կկանգնենք պետության կողքին
Ունենք մշակութային նախագծեր և՛ ուսումնական, և՛ ծառայությունների մատուցման մասով: Անկախ շատերի բացասական տրամադրություններից՝ դրանք կյանքի ենք կոչելու:
Մեր աշխատանքի և ծառայությունների կարիքը, կարծում եմ, շատերն ունեն:
Ունենք մտադրություն Երևանի տարբեր թաղամասերում ունենալ մեր ստուդիայի մասնաճյուղերը, առաջիկա երկու տարիներին նաև արտերկրում ունենալ մասնաճյուղեր, որտեղ կկրթվեն թե՛ մեր հայրենակիցները, որոնք ապրում են արտասահմանում, թե՛ օտարազգի երեխաները:
Ցանկություն ունենք Գյումրիում, Կապանում և Ստեփանակերտում ևս ստուդիաներ ունենալ: Այդ ուղղությամբ հիմա աշխատանքներ են տարվում: Մեր կապերն ավելի ենք ամրացնելու արտերկրի հետ, ուստի այդ ալիքները թող հասնեն նաև Երևանից դուրս՝ մարզեր և Արցախ:
Որպես քաղաքացի, մեր պարտքն ենք համարում դա անելու, պետությունը դա կանի, թե ոչ, իր խնդիրն է, բայց ասեմ՝ եթե մեր օգնության կարիքը լինի, կկանգնենք պետության կողքին: Դա էլ է քաղաքացիական պարտք: Անկախ քաղաքական իրավիճակից ու հայացքներից՝ քո ոլորտում պետության կողքին կանգնելը քաղաքացիական պարտքդ է:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում